អានអត្ថនេះហើយ មានអ្នកចង់ទៅនៅអាមេរិចអត់? ពីអ្នកដែលរស់នៅអាមេរិច...
កាលពីដើមឡើយមក ខ្ញុំតែងមានគំនិតក្នុងចិត្តថា អ្នករស់នៅស្រុកគេគឺ ស្រួលណាស់ ទៅរស់នៅធ្វើការកើបលុយទាំងគីបៗ យកទៅដើរសប្បាយ ចាយនៅស្រុកកំនើត។ ប៉ុន្តែអ្វីៗគឺខុសពីគំនិត ដែលធ្លាប់តែមានកន្លងមក។
ពិតហើយការរស់នៅលើទឹកដីថ្មី ដែលមិនមែនជាស្រុកកំនើតខ្លួនដូចជាអាមេរិកនេះ ខ្ញុំទទួលបានបទពិសោធន៍ថ្មី របៀបរស់នៅថ្មី សូម្បីតែផ្នត់គំនិតក៏ថ្មី ស្របទៅតាមរបត់សង្គមរបស់ពួកគេដែរ។ ខ្ញុំបានរៀនសូត្រ និងស្វែងយល់ជាច្រើនអំពីរបៀបរបបប្រចាំថ្ងៃ អត្តចរិក ច្បាប់ទម្លាប់នៃប្រទេសនេះបានច្រើនឃើញថាមានសភាពខុសគ្នាឆ្ងាយយ៉ាងច្រើនពីសង្គមខ្មែរដែលជាដែនដីកំនើតរបស់ខ្ញុំ។
តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏នៅតែគិតក្នុងចិត្តថាគ្មានទីណាល្អប្រសើរជាងស្រុកកំនើតឡើយ ត្បិតតែយ៉ាងនេះក្ដី ក៏ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវតែប្រឹង បត់បែនតាមការប្រព្រឹត្តទៅនៃសង្គមថ្មីនេះដែរ។ អត្ថបទនេះខ្ញុំគ្មានបំណងអី ដើម្បីសរសេរបង្អាប់ និង លើកដំកើងហួសហេតុទៅកាន់ វប្បធម៌ និង របៀបរបបនៃប្រទេសគេ ឬ ប្រទេសរបស់យើងឡើយ តែខ្ញុំសូមយកមកនិយាយតែបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ។
អ្វីដែលខ្ញុំសង្កេតឃើញ ភាគច្រើនអ្នករស់នៅទីនេះ ភាគច្រើនរៀនធ្វើអ្វីៗដោយខ្លួនឯង ហើយច្រើនតែមានកិច្ចការរវល់ជាប្រចាំ មិនសូវមានពេលទំនេ អង្គុយដេកលេង ជិះឡានម៉ូតូ ដើរលេង យកខ្យល់អាកាសញឹកញាប់ឡើយ។ មនុស្សគ្រប់ៗរូបចាំបាច់ជាដាច់ខាត ត្រូវមានការងារធ្វើ និង ប្រឹងប្រែងធ្វើការ បើមិនដូច្នោះទេគឺ រស់មិនកើតឡើយ ត្បិតច្បាប់ទម្លាប់ស្រុកនេះ បង្ខំអោយមនុស្សធ្វើខ្លួនរវល់ ប្រឹងប្រែងធ្វើការរកលុយ ដើម្បីបងពន្ធជូនរដ្ឋ ហើយរដ្ឋនិង ចាត់ចែង ជួយជ្រោមជ្រែងដល់យល់វិញសម្រាប់ថ្ងៃខាងមុខ។ នៅទីនេះស្អី ក៏ត្រូវចំណាយដែរ មានទាំងការ បង់ពន្ធឡាន ពន្ធផ្ទះ បង់ថ្លៃសេវាធានារ៉ាប់រងសុខភាព (Health Insurance) ធានារ៉ាប់រងយានយន្ត (Car Insurance)។
យើងមិនមែនចេះតែទៅពេទ្យផ្តេសផ្តាស់ ហើយចេះតែចង់ទៅតាមចិត្តឡើយ ព្រោះសេវាសុខាភិបាលស្រុកខ្មែរគឺមាន របៀបរបបស្មុគស្មាញ ហើយតម្លៃក៏ថ្លៃខ្លាំងដែរ ឈឺល្មមៗបើចូលពេទ្យដល់ថ្នាក់ ចាក់ថ្នាំ ដាក់សេរ៉ូម អស់មិនតិចជាង ៥ពាន់ ទៅ ៦ពាន់ដុល្លារទេ ប៉ុន្តែ សេវា Health Insurance ជាអ្នករ៉ាប់រង អញ្ចឹងហើយបានគ្រប់គ្នាចាំបាច់ត្រូវមានបង់ថ្លៃ សេវាធានារ៉ាប់រងដើម្បី ជួយទប់ក្រែងពេលមានជំងឺ ឈឺថ្កាត់ផ្សេងៗ។
ពេលខ្ញុំបានមករស់នៅស្រុកនេះ ខ្ញុំត្រូវចាប់ផ្ដើមឡើងវិញថ្មីទាំងអស់ សូម្បីតែការសិក្សា រាល់ថ្ងៃនេះ ចេញពីផ្ទះម៉ោង ៧ព្រឹក បើកឡានជាង ៤០នាទី ទៅធ្វើការ រវល់ជាប់សូរ មានពេលតែ ៣០នាទី ដើម្បីបាយថ្ងៃត្រង់។ លុះល្ងាចមកដល់ផ្ទះម៉ោង ៧ល្ងាច ប្ដូរខោអាវ ងូតទឹក ហើយចេញទៅរៀនបន្តរដល់ម៉ោង ១០ កន្លះយប់។
មកដល់ផ្ទះម៉ោង ១១ ទើបបានហូបបាយល្ងាច និង ឆ្លៀតធ្វើកិច្ចការសាលា ដល់ម៉ោង ជាង ១២យប់ បានទំរេត ខ្លួនដេក ក្រោកពីព្រលឹមម៉ោង ៦មើលមេរៀន អានសៀវភៅ ងូតទឹក ដល់ម៉ោង ៧ចេញពីធ្វើការ ហើយចាប់ផ្ដើមរវល់តាមរបៀបដដែលៗ។
គិតៗទៅ ក្នុងមួយថ្ងៃតាំងពី ព្រឹកដល់ កណ្ដាលយប់រកតែពេលវេលាទំនេសឹងតែគ្មានសោះ។ ប៉ុន្តែពេលវេលាដែលមានសេក្ដីសុខបំផុតគឺ ចុងសប្ដាហ៍ សៅអាទិត្យ នោះឯង។ ហិហិហិ។
ការរៀបរាប់ទាំងនេះគ្រាន់តែជា ផ្នែកមួយក្នុងចំណោម ផ្នែករាប់សិបប្រភេទ ដែលខ្ញុំមិនអាចសរសេរ ព្រោះមិនដឹងថាត្រូវរៀបរាប់ពីចំណុចណា ទៅចំណុចណា វាច្រើនលើសលុប ហួសពីអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់គិតថា ស្រួលៗៗៗ ពេលមកដល់អាមេរិក។
ពីថាកាលពីនៅស្រុកខ្មែរ មានពេលច្រើន ទោះបីធ្វើការរាល់ថ្ងៃ តែក៏អាចមានពេលដើររាល់ថ្ងៃបាន ល្ងាចឡើងចង់ជ្រេកោះពេជ្រ យប់ឡើងចូលខារ៉ាអូខេក៏បាន ហាហាហា។ ពេលថ្ងៃទៅអង្គុយហាងកាហ្វេ លេងហ្វេសបុក រៀងរាល់ថ្ងៃ ណាត់ជួបពួកម៉ាកទៅ ស៊ីសាច់គោអាំង ជួបជុំរាល់ល្ងាចក៏គ្មានបញ្ហា តែមកដល់ស្រុកនេះ ទោះជាចង់ដើរក៏គ្មានពេល ទោះជាមានពេល ក៏គ្មានអ្នកដើរជាមួយ ព្រោះគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែរវល់រៀងៗខ្លួន ហត់រៀងខ្លួន គេឯណាមានពេលមកជាមួយយើងកើតនោះ?
ដល់អញ្ចឹងទៅ មានអារម្មណ៍ថានឹកពួកម៉ាកៗ ស្រុកខ្មែរ តែណ្ហើយ....ខ្ចិលសរសេរណាស់ សុំត្រឹមរៀបរាប់ប៉ុណ្ណឹងចុះ ចាត់ទុកថាជាការសរសេរបន្ធូរអារម្មណ៍។ ចុច ចុច ខណ្ខ ចប់៕
អត្ថបទពី៖ Samady KS
No comments: